Bert Sonneveld

Wim van de Camp en Esther de Lange Het ledenblad van het CDA, CDA.nl, viel vandaag op mijn deurmat. Een goed blad. Met daarin ook aandacht voor de verkiezing voor onze Europese lijsttrekker: Wim of Esther. De laatste weken wordt mij trouwens regelmatig gevraagd om stemadvies: “Bert, jij kent beide kandidaten goed. Op wie ga jij stemmen?”. What’s it gonne be boy Grappig is dat de kandidaat met de meeste Europese ervaring, Esther de Lange, campagne voert met #NieuwElan. En dat de kandidaat met minder ervaring in het Europees parlement, Wim van de Camp, de slagzin heeft: ‘Ervaring telt, juist nu’. Feit is dat het CDA twee kanjers van kandidaten heeft om de Europese lijst aan te voeren. Want zowel Wim als Esther zijn ervaren, kunnen grote groepen mensen aanspreken, zijn echte CDA-ers en hebben het hart op de juiste Europese plek. We were doubly blessed Natuurlijk is er ook op beide kandidaten iets aan te merken. De een is jurist en de ander is expert op het g

Laaghangend fruit Besturen in achterkamertjes In de jaren 80 van de vorige eeuw was het allemaal nog overzichtelijk. Ook in de politiek. Er was een regering met een dichtgetimmerd regeerakkoord. En de politiek partijen die niet die regering vormden, waren de oppositie. De regering had een meerderheid in Tweede en Eerste Kamer: wat de regeringspartijen wilden, gebeurde. In de regel; op misschien een enkele uitzondering na. En gedoe in de coalitie werd gewoon in achterkamertjes opgelost. Doordat er vooraf niet-openbaar werd overlegd, stond de uitkomst van een Kamerdebat bij voorbaat vast. En gedoe met de oppositie? Dat was een debat voor de bühne. Omdat de conclusie al vaststond werd debatteren meer een schijnvertoning. Het was niet ideaal, maar Nederland werd op deze manier goed bestuurd. Maar het moest anders. Transparanter. Opener. Dualistischer. En kijk nu eens wat daar van gekomen is. Slecht bestuur. Slecht bestuur Na het eerste gedoogkabinet van Rutte