Bert Sonneveld

Het grootste probleem van de Europese Unie is het probleem dat mensen in Europa het meest raakt. Dat probleem is niet de wankele euro, de broodnodige bezuinigingen omdat het begrotingstekort onder de 3% moet blijven, de dalende huizenprijzen, de kortende pensioenfondsen of de stijgende belastingen. Natuurlijk al deze problemen raken veel mensen. En kunnen mensen in grote problemen brengen. Maar het blijft – met alle respect – bij geld. Minder geld. Het echte grote probleem is de werkloosheid. De werkloosheid in Europa stijgt en stijgt. In april 2013 waren er bijna 27 miljoen mensen in de Europese Unie werkloos. Voor de crisis – in maart 2008 – waren dat er 16 miljoen. Een toename van 66%. In Nederland steeg de werkloosheid in dezelfde periode van 260 duizend naar 580 duizend werklozen. Een stijging van 123%; het dubbele van het Europese groeicijfer. En hoe zit het in onze buurlanden? België groeide van 338 duizend naar 411 duizend; stijging van 22% (ruim 100% on

Vitale berm Wilde bloemen in Hilversum. Goed voor bijen en vlinders. Even rekenen. Als je in 2015 meer dan 50% meer uitgeeft dan in 2002, dan gaat het eigenlijk wel goed met je. Zelfs als je dit corrigeert voor de inflatie, blijkt dat je in 2012 ruim 20% meer uitgeeft dan tien jaar eerder. Dan gaat het best wel goed met je. Zeker als de inkomsten met zo ongeveer dezelfde percentages toenemen. Was het maar waar dat alle Nederlandse huishoudens dit konden zeggen. In tien jaar is de koopkracht van Nederlanders (mediaan alle huishoudens) met 0,003 gestegen. Dat staat in schril contrast met de stijgingspercentages uit de eerste alinea. Echter zo’n forse toename van de uitgaven; dat is wel de situatie van de Nederlandse staat. In 2002 waren de uitgaven van de centrale overheid 174 miljard euro. En voor 2015 worden die – zoals het er nu uitziet – bijna 263 miljard. Een stijging van 89 miljard euro; uitgeschreven € 89.000.000.000,00. Dat is een stijging van meer dan 51

Perspectief of kans Zo wint het CDA de verkiezingen voor het Europees Parlement van 22 mei 2014: minder dingen doen; en de dingen die Brussel doet, beter doen. De Europese – en ook de Nederlandse – burger gaat het steeds minder snappen. En ik blijf het maar uitleggen, maar ik vind het wel steeds moeilijker worden. Want ik ga het zelf ook steeds minder snappen. ‘Waar gaat dit over?’, zal je je afvragen. Over de regel- en lobbymachine in Brussel. De Europese Unie is – als je het mij vraagt – de grip op zichzelf kwijt. Er gebeuren in Brussel zaken, die niet logisch zijn en waar we – ik; in ieder geval – niet met ons boerenverstand bij kunnen. Salarissen EU-ambtenaren Een paar maanden geleden bleek – op vragen van CDA-er Pieter Omtzigt – dat 3.000 EU-ambtenaren meer verdienen dan de 144.000 euro van Rutte. En dat dit aantal nog hoger ligt als we naar het nettosalaris kijken. De wereld – in Nederland – stond even op z’n kop. Maar nu – ietsje later – is er niets wezenlijk

In Brussel Op het recente voorjaarscongres van het CDA hield politiek leider Sybrand Buma een toespraak waarin hij zeven principes introduceerde; principes om ons land te vernieuwen en het vertrouwen te herstellen. Plus een oproep om mee te denken over de uitwerking; over nieuwe oplossingen voor vandaag en morgen. Sybrand legde in zijn introductie de vinger op de zere plek door te stellen dat we in een diepe crisis zitten. De economie en de politiek zijn vastgelopen en mensen zijn het vertrouwen kwijt. We zijn het vertrouwen kwijt geraakt; in elkaar, in instituties en in onszelf. Dat heeft ook te maken met de oude, versleten oplossingen van dit kabinet. Politiek zonder toekomstvisie. Dit kabinet heeft geen verhaal; zij proberen het doorgeschoten individualistische marktdenken van rechts te combineren met een allesbeheersende overheid van links. En dat werkt nu niet en zal niet gaan werken. Aldus Sybrand. Het CDA wil, samen met jou, bouwen aan een beter Nederland. E