Bert Sonneveld

Afgelopen week berichtte de kranten over een besluit van de Europese Commissie. Vanaf 2015 is het afgelopen met het maandelijkse voorschotbedrag dat consumenten aan hun energiemaatschappij moeten betalen. Dan wordt maandelijks achteraf betaald voor werkelijk verbruik. De zomer wordt daarmee honderden euro’s per maand goedkoper, de winter veel duurder. Zo werkt het met heel veel: tanken van benzine, boodschappen doen bij de supermarkt en de telefoonrekening. Gewoon achteraf betalen hoeveel iets ook echt kost. Lijkt mij een zeer logisch besluit. Zeker nu, met de nieuwe slimme energiemeters. Bijkomend voordeel is dat wij allemaal zuiniger gaan stoken als we elke maand een energienota krijgen die ons werkelijke gebruik weergeeft. Natuurlijk kwam er in direct een tegengeluid. Het zou in Nederland eens soepel gaan. Het Nibud en een andere club vinden het een beroerd idee en waarschuwen: “Dit gaat gegarandeerd fout”. Wat een betutteling. Maar ook weer een goed voorbeeld van de drie politiek

Europa is niet technocratisch; Europa is gevoel. Europa gaat niet over het overhevelen van bevoegdheden; Europa lost samen problemen op. Europa sluit Griekenland en andere landen niet uit; Europa zijn wij allemaal. Europa moet niet strakker en met deadlines en boetes; Europa leeft. Vandaag wil ik iets rechtzetten. Mijn twee columns ‘sixpack in Europa’ heb ik nog goed eens nagelezen. En ik moet constateren dat ik de plank heb misgeslagen. Veel te methodisch. Veel te koud en kil. Dat komt niet overeen met mijn gevoel van Europa. Sowieso begint alles in het leven met gevoel, en niet met de rede. De rede volgt dat gevoel. Daarom schrijf ik vandaag juist over mijn gevoel voor Europa. Een mens kent vele identiteiten. In welke groep voel ik me bij thuis? Hoe kijken anderen naar mij en in welke groep plaatsen ze me? En hoe onderscheid ik mezelf binnen een groep? Kortom wat is mijn culturele, geslachts-, politieke, arbeids- of persoonlijke identiteit? En natuurlijk een nationale of regio-geb