Afgelopen week berichtte de kranten over een besluit van de Europese Commissie. Vanaf 2015 is het afgelopen met het maandelijkse voorschotbedrag dat consumenten aan hun energiemaatschappij moeten betalen. Dan wordt maandelijks achteraf betaald voor werkelijk verbruik. De zomer wordt daarmee honderden euro’s per maand goedkoper, de winter veel duurder.
Zo werkt het met heel veel: tanken van benzine, boodschappen doen bij de supermarkt en de telefoonrekening. Gewoon achteraf betalen hoeveel iets ook echt kost. Lijkt mij een zeer logisch besluit. Zeker nu, met de nieuwe slimme energiemeters. Bijkomend voordeel is dat wij allemaal zuiniger gaan stoken als we elke maand een energienota krijgen die ons werkelijke gebruik weergeeft.
Natuurlijk kwam er in direct een tegengeluid. Het zou in Nederland eens soepel gaan. Het Nibud en een andere club vinden het een beroerd idee en waarschuwen: “Dit gaat gegarandeerd fout”. Wat een betutteling. Maar ook weer een goed voorbeeld van de drie politieke stromingen: socialisme, liberalisme en christendemocratie. Een mooi onderwerp voor mijn column!
Socialisme of planeconomie zegt dat de overheid de hoogste beslissingsbevoegdheid heeft over de verdeling van macht en goederen. De staat is de baas, zeg maar. En als wij, de samenleving, er eventjes niet uitkomen, dan worden er regels en wetten bedacht om het probleem van enkelen op te lossen. Daar past zo’n reactie van het Nibud goed bij “Mensen die altijd krap zitten moet je niet vragen om in juli of augustus te sparen voor de gasrekening van februari”. Wat een betutteling…
Liberalisme of laissez-faire heeft als uitgangspunt de vrijheid van het individu. Burgers genieten grote vrijheden en de vrije markt doet het werk. Minimale overheidsbemoeienis is een belangrijke pijler van het klassiek-liberalisme. Vanuit die benadering kan je denken aan het nog sneller invoeren van de maatregel om per maand achteraf de energierekening te laten betalen. Wie daardoor in problemen komt, die moet dat zelf maar oplossen. Lijkt mij ook niet de weg…
Christendemocratie kiest voor het subsidiariteitsbeginsel en de vier kernwaarden: gespreide verantwoordelijkheid, gerechtigheid, solidariteit en rentmeesterschap. We nemen allen een grotere eigen verantwoordelijkheid; meer verantwoordelijkheid voor de maatschappij om ons heen. Omdat het individu niet alles alleen kan, bepleit de christendemocratie een sterk maatschappelijk middenveld: vakbonden, werkgeversbonden, ledenorganisaties, belangengroepen. In laatste instantie, als wij – als maatschappij – er zelf niet meer uitkomen, behoort de overheid uitkomst te bieden.
Kritiek, die ik vaak hoor, is dat de christendemocratie – of makkelijker het CDA – nooit ergens voor kiest. Dat klopt dus niet. Het CDA kiest voor die gespreide verantwoordelijkheid. In het geval van die maandelijkse energierekening kiezen wij voor het invoeren van het maandelijks betalen voor het werkelijk gebruik. Maar wel een behoedzame invoer. Niet van de ene op de andere dag. En goed overleg tussen energiebedrijven en consumentenorganisaties. Het grootste deel van Nederland kan hun financiën prima plannen. Diegenen die dreigen dat niet te kunnen, moeten eerst de kans krijgen om dat zelf te doen. En als dat echt niet lukt, dan grijpen we in. Dan moeten wij opkomen voor de zwakkeren. Logisch. Toch?
Kies jij ook voor de christendemocratische benadering? Je bent van harte welkom om lid te worden. En natuurlijk lees ik ook graag jouw reactie.
Groet,
Bert Sonneveld
PS Vandaag, 10-10 2011, is het de dag van http://watdoejijuit.nl/. Doe jij ook mee? Gewoon doen! Het scheelt echt in jouw energierekening en verlaagt de CO2-uitstoot!
Reacties
Een reactie posten