Bert Sonneveld

Foto van Cecilienhof (genomen tijdens onze zomervakantie 2012) waar aan het einde van de Tweede Wereldoorlog de conferentie van Potsdam werd georganiseerd.  Europa staat de laatste dagen in het middelpunt van de belangstelling. Hoogste tijd dat ik een column wijd aan mijn favoriete onderwerp. Afgelopen vrijdag maakt het Nobelcomité bekend dat de Europese Unie de Nobelprijs voor de Vrede krijgt: “The union and its forerunners have for over six decades contributed to the advancement of peace and reconciliation, democracy and human rights in Europe”. En verderop in de argumentatie: “The stabilizing part played by the EU has helped to transform most of Europe from a continent of war to a continent of peace”. Dat is mooi. Van een continent van oorlog naar een continent van vrede. Maar voor wie is de prijs nu eigenlijk? Voor Martin Schulz, voorzitter van het Europees Parlement? Voor Herman van Rompuy, voorzitter van de Europese Raad? Voor José Manuel Barroso, voorzitter van

De polariserende verkiezingscampagne 2012 heeft geleid tot twee grote flankpartijen, VVD en PvdA, en een politiek midden – van CDA en D66 – dat leger is dan ooit. Nu, eind september 2012, proberen de twee winnaars gezamenlijk om te komen tot een meerderheidsregering. Dat is niet goed voor Nederland en niet goed voor het aanzien van onze landelijke politiek. En dat terwijl er een alternatief is dat veel aantrekkelijker is. Namelijk een minderheidsregering van alleen de VVD. Nog geen week na de verkiezingen gaven PvdA en VVD al niet thuis. De PvdA deed geen enkele moeite om de BTW-verhoging per 1 oktober a.s. tegen te gaan; een punt dat prominent op hun posters in onze bushokjes te lezen was. En VVD én PvdA spraken in het openbaar niet meer over het terugdraaien van de forensentax; en al helemaal niet hoe zij die anderhalf miljard, de kosten van dat terugdraaien, in 2013 wilden bezuinigen. Dit gedrag tast het vertrouwen in de politiek bij heel veel mensen aan. Nederlanders wi